Ojlerov identitet, ili neke od formula Pitagorine teoreme rijetko se pominju u istom kontekstu sa najboljim kompozicijama Mocarta, ili slikama Van Goga.
Međutim, za ljude koji vole matematiku, posmatranje lijepe matematičke formule aktivira iste zone u mozgu, kao i posmatranje nekog umjetničkog djela.
Matematika, baš kao i umjetnost, izaziva reakciju u nivou prefrontalnog korteksa, kojeg zovemo i "emocionalni mozak".
U istraživačkom radu, objavljenom u časopisu Frontiers in Human Neurosciences, se navodi da je 15 matematičara ocijenilo 60 matematičkih formula kao „lijepe“, „neutralne“ ili „ružne“, a zatim su istraživači koristili funkcionalnu magnetnu rezonancu kako bi se uslikala moždana aktivnost matematičara dok su im pokazivali pomenute formule.
One koje su bile označene kao najljepše podstakle su aktivnost u prefrontalnom korteksu, tj. u dijelu mozga koji "vidi" ljepotu kao kada stojimo ispred nekog umjetničkog remek djela ili slušamo muziku.
Profesor Semir Zeki kaže „Za mnoge od nas matematičke formule djeluju suho i nepristupačno, ali za matematičara jednačina može predstavljati utjelovljenje ljepote. Ljepota formule može proizilaziti iz jednostavnosti, simetrije, elegancije ili izražavanja nepromjenjive istine. Prema Platonu, apstraktni kvalitet matematike izražava krajnji vrhunac ljepote“.
Formule označene kao najljepše bile su Ojlerov identitet i neke od formula Pitagorine teoreme. Ljepota Ojlerove formule je u njenoj jezivoj eleganciji, a sastoji se iz minimalno broja simbola, u kojima su objedinjene kljucne oblasti matematike: e - (realna) analiza, pi - geometrija, trigonometrija, i - algebra, kompleksna analiza i 0,1 - aritmetika.
Kao najružnije označeni su beskonačni niz Srinivase Ramanudžana i Koši-Rimanova funkcionalna jednačina. Profesor Zeki navodi da se mnogi dijelovi mozga aktiviraju kada gledamo u neku jednačinu, ali kada matematičar gleda lijepu jednačinu, tada reaguje emocionalni mozak, odnosno prefrontalni korteks, kao da posmatra lijepu sliku ili sluša muziku. Ovi rezulatati dovode do ključnog pitanja u istraživanju estetike, o kojem se raspravlja još iz klasičnog vremena, a to je da li se estetska iskustva mogu kvantificirati.
